Falling, Catching borduurt verder op Donders’ presentatie Wall of Tar/Wind from Nowhere, die in 2022 in TAC Eindhoven te zien was. In Falling, Catching gebruikt Donders de bestaande structuur van de Kunstruimte van Willem Twee. De mintgroene palen vormen het grid waarbinnen Donders een kunstmatig landschap opbouwt van plastic stroken, bedekt en bewerkt met zout, inkt, olie en water. De stroken dansen continu op en neer op de wind die natuurlijk lijkt, maar die in feite net zo kunstmatig is als de door de mens gemaakte ventilatoren die de lucht en het plastic in beweging brengen. 

Falling, Catching verwijst naar de herhalende beweging van de plastic doeken die door de ventilatoren wapperen in de ruimte. Steeds opnieuw maken ze een neerwaartse beweging om vervolgens door de wind weer te worden opgevangen. Deze beweging herhaalt zich vervolgens onophoudelijk. Het proces kent noch een begin noch een eind. Een kunstmatige ademhaling blaast stukken plastic leven in. Omdat elk spoor van een natuurlijke of menselijke aanwezigheid in dit artificiële landschap ontbreekt, is er niets wat ons kan herinneren aan onze eerdere aanwezigheid. Deze kunstmatige wereld is de nieuwe standaard geworden en voelt daardoor vredig: er is immers niets aanwezig wat we kunnen veranderen of wat we hebben kunnen veranderen om dit te voorkomen.  

Het destructieve plastic landschap dat Donders creëert, roept overweldigende gevoelens bij ons op. Wij voelen ons als mens volkomen nietig in deze confrontatie met een kracht die groter is dan onszelf. De bezoeker kan er niet omheen dat er iets belangwekkends heeft plaatsgevonden, al tasten ze in het duister over de aard van de gebeurtenis. Het is als alsof er een bom is ontploft, waarna het stof langzaam verdwijnt en de contouren van de gevallen wereld om ons heen prijsgeeft. De stalen constructies en niet-afbreekbare kunststoffen zijn alles wat overblijft nadat destructieve krachten het organische leven hebben weggevaagd.